Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Το δέσιμο ζωής και τέχνης

Όπως θα έχεις ήδη καταλάβει, ο Hsieh είναι ένας καλλιτέχνης που σαν μέσο στη δουλειά του δε χρησιμοποιεί λέξεις, ήχους ή χρώματα, αλλά την ίδια τη ζωή του. Η δουλειά του αποτελείται από πέντε Περφόρμανς διάρκειας ενός χρόνου η κάθε μια (1978-1986) και μια έκτη διάρκειας δεκαέξι χρόνων (1986- 1999). Κάθε ένα από τα έργα του έμμεσα εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τη ζωή, την τέχνη και την σχέση μας με τον κόσμο.
Γνωρίσαμε δυο έργα του, το "Time Piece" και το "Cage Piece". Θα δούμε ένα τελευταίο το Art/Life (Τέχνη/Ζωή) που έκανε σε συνεργασία με την Linda Montano. Στο έργο αυτό οι δύο καλλιτέχνες πέρασαν ένα χρόνο δεμένοι με ένα σχοινί. Στο διάστημα αυτό προσπάθησαν να μην αγγίζονται. Πριν ξεκινήσουν το έργο δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Τεκμηρίωναν την κοινή ζωή τους με φωτογραφίες και ηχητικά ντοκουμέντα.

Το έργο θέτει ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που λειτουργούν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις. Πώς δυο ξεχωριστοί άνθρωποι γίνονται ζευγάρι; Τι σημαίνει να ζουν σε τόσο κοντινή απόσταση για τόσο μεγάλο διάστημα; Πώς ισορροπούμε τις ανάγκες μας για συντροφικότητα και επαφή (σχοινί) με την ανάγκη μας για ανεξαρτησία (αποφυγή αγγίγματος); Που σταματάει ο Εαυτός και που αρχίζει ο Άλλος; Πόσο κοντά μπορούν να έρθουν δυο άνθρωποι, και σε ποιο βαθμό πρέπει να παραμένουν ξένοι ο ένας για τον άλλον;

Μπορείς να διαβάσεις μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη των καλλιτεχνών στη διεύθυνση:

http://www.communityarts.net/readingroom/archivefiles/2002/09/year_of_the_rop.php

Το 1977, η γνωστή Περφόρμερ Marina Abramovic προηγήθηκε του Hsieh με ένα έργο που έχει παρόμοιο σκεπτικό. Το έργο ονομάζεται "Relation in time" και κατά την διάρκειά του η Abramovic και ο σύντροφός της Ulay παρέμειναν δεμένοι από τα μαλλιά για δεκαέξι ώρες χωρίς κοινό και στην συνέχεια για άλλη μια ώρα με κοινό.

(Επειδή στα σχόλια της 4ης Νοεμβρίου είχα υποσχεθεί έργα με μαλλιά...)

6 σχόλια:

Πόλυ Κοκκινιά είπε...

Διαβάζω ήδη το σχολιό σου:"Αυτοί είναι τρελοί για δέσιμο!"

Ανώνυμος είπε...

δεν ειναι και ο,τι καλυτερο!!! σιγουρα κατι θα ειχαν στο μυαλο τους αβησσος η ψυχη του ανθρωπου.... δεν θα μπορουσα να τουσ χαρακτηρισω τρελουσ...ισως να μην ειχαν κατι ποιο σοβαρο να ασχοληθουν (υποχρεωσεις,σκυλια,παιδια..)ή και να ειχαν απλα να ηθελαν να 3εφυγουν λιγο απο την πληκτικη κα8ημερινοτητα.
(κωδικο ονομα lillipop)

Ανώνυμος είπε...

O HSIEH-ABRAMOVIC,ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ
ΟΤΙΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΒΙΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ'ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ΄΄ ΜΟΝΑΞΙΑ,ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ,ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ,ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ,ΣΤΗΝ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ΄
ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ
ΤΕΧΝΗ ΑΛΛΑ ΔΡΑΣΗ,ΕΝΕΡΓΕΙΑ΄ΝΑΝΤΙΑ

Πόλυ Κοκκινιά είπε...

Lollipop,
Η τέχνη μπορεί να αποβεί μια άκρως σοβαρή απασχόληση.
Η τέχνη είναι για τον καλλιτέχνη τόσο μεγάλη υποχρέωση και δέσμευση που αγγίζει τα όρια της Αποστολής.
Η τέχνη δεν είναι φυγή από την πληκτική καθημερινότητα.Είναι μετασχηματισμός της ή, γιατί όχι συμφιλίωση μαζί της.

Πόλυ Κοκκινιά είπε...

Νάντια,
χρησιμοποίησες το σωστό όρο για αυτά τα έργα: Δράσεις. Έτσι ερμηνεύεται ο όρος Χάπενινγκ (Happening) στα ελληνικά, Δράση ή Συμβάν. Για τους καλλιτέχνες των δεκαετιών 1960-1970 ήταν καθοριστική η ιδέα της κατάργησης των ορίων ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή. Για το θεατή το έργο έπρεπε να είναι μια δράση μέσα στην οποία εισέρχεται. Όπως βιώνει την πραγματική ζωή, έτσι πρέπει να βιώσει και το έργο τέχνης, με όλες του τις αισθήσεις.Το έργο μετατρέπεται σε εμπειρία τόσο για τον καλλιτέχνη, όσο και για το θεατή. Είναι τέχνη αλλά μοιάζει περισσότερο με πραγματική ζωή.
Τα Χάπενινγκς είναι εδώ και πολλές δεκαετίες καταξιωμένη μορφή εικαστικής τέχνης.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό θα πεί''Η τέχνη θέλει θυσίες''..Χαχαχα...