Δε σου χρωστάω τίποτα πια...

Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση που δημοσιεύω για τη σχολική χρονιά 2008-2009. Το blockblog θα πάψει να ενημερώνεται μέχρι να συναντηθούμε και πάλι την επόμενη σχολική χρονιά. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς ακολουθούν οι διακοπές του Πάσχα, οι εξετάσεις και το πολυπόθητο καλοκαίρι. Καθώς το ιστολόγιο αυτό δεν ήταν παρά ένα βοήθημα στο μάθημα των εικαστικών δεν έχει λόγο ύπαρξης σε περίοδο που η ζωντανή επικοινωνία μας, στην τάξη και στο σχολείο γενικότερα, δεν είναι δυνατή.

Στους επτά περίπου μήνες που λειτούργησε το blog, δημοσιεύτηκαν 123 αναρτήσεις για τις οποίες έγιναν 1200 σχόλια περίπου. Έγινε αναφορά σε κινήματα και κατηγορίες εικαστικών τεχνών όπως η εννοιολογική τέχνη (εκτενής αναφορά), ο Σουρεαλισμός, ο Αφαιρετικός εξπρεσιονισμός, το Νταντά, η Ποπ Αρτ, ο Μεταϊμπεσιονισμός, η Περφόρμανς, η φωτογραφία, η διαδικτυακή τέχνη (Web Art), η τέχνη των Νέων Μέσων (New Media Art), ο κινηματογράφος, το animation (εκτενής αναφορά) κ.ά. Αναρτήθηκαν 60 βίντεο από τα οποία 20 δημιουργήθηκαν ειδικά για το blockblog. Συνολικά παρουσιάστηκαν 62 εικαστικά έργα και ισάριθμοι καλλιτέχνες.

Θέλω να σε ευχαριστήσω καλέ μου μαθητή για την ευκαιρία που μου έδωσες μέσα απ' αυτό το ιστολόγιο να πλουτίσω σε γνώσεις και εμπειρία πάνω στη χρήση του διαδικτύου σαν εκπαιδευτικό εργαλείο, να προαχθεί η γνώση μου στον τομέα των εικαστικών τεχνών και, το κυριότερο, να διατηρήσω μια επικοινωνία μαζί σου πέρα από τις ελάχιστες ώρες που μας παρέχονται από το αναλυτικό πρόγραμμα.

Συνήθιζα σε κάθε ανάρτηση να αλλάζω την εικόνα του προφίλ μου προσαρμόζοντάς την στο περιεχόμενό της. Ήταν ένα ευχάριστο παιχνίδι. Η εικόνα όμως που έφτιαξα για την ανάρτηση της 18ης Μαρτίου, παραλλάσοντας ένα έργο του William Kentridge και την οποία μπορείς να δεις παρακάτω, μου φαίνεται πως εικονοποιεί τα αισθήματα και την διάθεση που με συνόδευαν τους επτά αυτούς μήνες...

Ένοιωθα λοιπόν πως οδηγούσα... Κοιτούσα μπροστά, αλλά παράλληλα όπως κάθε οδηγός πρέπει να κάνει, συμβουλευόμουν τον καθρέφτη μου για να ελέγξω πίσω, τόσο την κίνηση όσο και τους συνεπιβάτες μου. Το ταξίδι ήταν πολύ ευχάριστο όσο άκουγα τη φωνή σου και επικοινωνούσαμε. Κάποιες στιγμές σταματούσες να μιλάς. Ήσουν όμως κοντά μου. Ήξερα πως θα ξεκουραστείς και θα αρχίσεις πάλι την τόσο ευχάριστη κουβέντα. Σε έβλεπα με την άκρη του ματιού μου να αναπαύεσαι. Ένοιωθα όμορφα. Υπήρξαν όμως και κάποιες φορές, λίγες ευτυχώς, που μια αίσθηση κενού και απουσίας με κυρίευε. Κοιτούσα πίσω με αγωνία. Δεν σε έβλεπα καθόλου. Σου μιλούσα, σε σκουντούσα με την φωνή μου (άλλο τρόπο δεν είχα), αλλά δεν έπαιρνα καμιά απόκριση. Με έπιανε τότε πανικός πως αποβιβάστηκες χωρίς να το αντιληφθώ και τώρα ταξιδεύω μόνη μου χωρίς παρέα...

Ελπίζω με αυτά που έμαθες και είδες φέτος, να μπορέσεις την επόμενη σχολική χρονιά να γίνεις συνοδηγός και όχι απλά επιβάτης... Να αναπαύομαι λίγο και εγώ στο πίσω κάθισμα, να χαζεύω, και το σημαντικότερο να σε νοιώθω δίπλα μου.

Του χρόνου θα ήθελα, αν αυτό το ιστολόγιο συνεχίσει να υπάρχει, να γίνει ένα συνιστολόγιο, να το συγγράφουμε δηλαδή μαζί!

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τις σκέψεις σου για το blockblog στα σχόλια που ακολουθούν αυτή την τελευταία ανάρτηση.

Με αγάπη πoλλή

Η (ευτυχώς ακόμα) Άσχετη